Procesowe konsekwencje braku korelacji pomiędzy wskazanym w skardze kasacyjnej zakresem zaskarżenia, treścią wniosków skargi kasacyjnej i treścią zarzutów.
 

Postanowieniem z dnia 11 sierpnia 2014 r. Sąd Okręgowy w K. odrzucił skargę kasacyjną wnioskodawczyni wniesioną od postanowienia tego Sądu z dnia 20 maja 2014 r. w przedmiocie działu spadku. Zgodnie z art. 5191 § 4 pkt 4 k.p.c., w sprawach dotyczących zniesienia współwłasności i działu spadku skarga kasacyjna przysługuje, jeżeli wartość przedmiotu zaskarżenia nie jest niższa niż 150 000 zł. Ponieważ w skardze kasacyjnej, jako wartość przedmiotu zaskarżenia wskazano kwotę 120 604 zł, skarga kasacyjna podlegała odrzuceniu na podstawie art. 3986 § 2 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c., jako niedopuszczalna Od postanowienia Sądu Okręgowego z dnia 11 sierpnia 2014 r. wnioskodawczyni wniosła zażalenie, w którym sprostowała podaną w skardze kasacyjnej, wskutek oczywistej pomyłki, wartość przedmiotu zaskarżenia z kwoty 120 604 zł na kwotę 208 064 zł. Poza tym, zarzucając Sądowi drugiej instancji zaniechanie sprawdzenia rzeczywistej wartości przedmiotu zaskarżenia wynikłej z podniesionych w skardze zarzutów, wniosła o uchylenie zaskarżonego postanowienia.

Za bezskuteczną należy uznać czynność, dokonaną przez wnioskodawczynię w zażaleniu, sprostowania wskazanej w skardze kasacyjnej wartości przedmiotu zaskarżenia. Nie negując możliwości podania w skardze kasacyjnej przez pełnomocnika strony wskutek oczywistej pomyłki błędnej wartości przedmiotu zaskarżenia, nie można przyjąć, aby dotyczyło to skargi kasacyjnej wnioskodawczyni. Oczywista pomyłka dotycząca podanej w skardze wartości przedmiotu zaskarżenia mogłaby polegać na oczywiście błędnym wskazaniu właściwej kwoty, np. 10 000 zł zamiast 100 000 zł, gdyby jednocześnie z treści skargi kasacyjnej, tj. wskazanego w niej zakresu zaskarżenia i treści skorelowanego z nim wniosku kasacyjnego, wynikałaby jednocześnie prawidłowa wartość przedmiotu zaskarżenia. Taka sytuacja nie miała jednak miejsce w sprawie, co potwierdza treść uzasadnienia zażalenia, w którym w sposób szczegółowy podano wyliczenie wartości przedmiotu zaskarżenia na kwotę 208 064 zł, całkowicie nieadekwatne do wartości przedmiotu zaskarżenia podanej w skardze kasacyjnej na kwotę 120 604 zł. W zażaleniu wyjaśniono natomiast, że ta ostatnia wartość została omówiona i ustalona z wnioskodawczynią przed wniesieniem skargi kasacyjnej.
Niezasadny jest także zarzut niedokonania przez Sąd drugiej instancji sprawdzenia wartości przedmiotu zaskarżenia podanej w skardze kasacyjnej, w sytuacji w której skargą kasacyjną zaskarżono jedynie część postanowienia Sądu Okręgowego w związku z nieuwzględnieniem żądań wnioskodawczyni związanych z zaliczeniem na schedę spadkową darowizn uczynionych przez spadkodawcę na rzecz innych spadkobierców, rozliczeniem nakładów spadkodawcy dokonanych na rzecz spadkobierców oraz co do sposobu podziału jednej z nieruchomości wchodzących w skład spadku. W związku z tak określonym zakresem zaskarżenia na wnioskodawczyni ciążył z jednej strony wynikający z art. 3984 § 3 k.p.c. obowiązek wskazania wartości przedmiotu zaskarżenia, z drugiej zaś strony prawo określenia granic, do jakich żąda ona uchylenia lub uchylenia i zmiany zaskarżonego postanowienia. Z tych względów Sąd drugiej instancji nie miał obowiązku sprawdzenia podanej przez wnioskodawczynię w skardze kasacyjnej wartości przedmiotu zaskarżenia. Tym bardziej, że brak korelacji pomiędzy wskazanym w skardze kasacyjnej zakresem zaskarżenia, treścią wniosków skargi kasacyjnej i treścią zarzutów traktuje się w orzecznictwie, jako niespełnienie przez skargę kasacyjną jej warunków konstrukcyjnych, o których mowa w art. 3984 § 1 k.p.c., co uzasadniałoby odrzucenie skargi kasacyjnej na podstawie art. 3986 § 2 i 3 k.p.c. bez możliwości sanowania tego braku (por. postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 12 kwietnia 2001 r., II CZ 16/01, nie publ., z dnia 12 października 2007 r., V CSK 309/07, OSNC-ZD 2008, nr C, poz. 81, z dnia 26 czerwca 2009 r., V CNP 40/09, nie publ., z dnia 10 kwietnia 2013 r., III CSK 64/13, nie publ, z dnia 24 kwietnia 2013 r., III CSK 77/13, nie publ. oraz z dnia 2 kwietnia 2014 r., IV CZ 14/14, nie publ.).
Z tych względów zażalenie, jako niezasadne podlegało oddaleniu na podstawie art. 39814 w zw. z art. 3941 § 3 i art. 13 § 2 k.p.c. O kosztach postępowania zażaleniowego orzeczono na podstawie art. 520 § 3 w zw. z art. 391 § 1, art. 39821, art. 3941 § 3 i art. 13 § 2 k.p.c. oraz przepisów § 12 ust. 2 pkt 2 w zw. z § 2 ust. 2 i § 8 pkt 3 w zw. z § 6 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r. poz. 490).